“Je kunt een kind uit de oorlog halen, maar de oorlog niet uit het kind.” 

 Ik was nog jong toen de oorlog tussen Iran en Irak begon. Mijn herinneringen bestaan niet uit de politieke analyses of frontlinies. Ze bestaan uit luchtalarmen. Gekruiste tape op ramen. De stilte van volwassenen die ineens te veel zeiden. Lange rijen voor brood waarvan je niet wist of het op zou raken. Die angst die voel je als kind, zonder het volledig te begrijpen.

 


 

In 1990 kwam ik naar Nederland. Een veilig land. Een nieuw begin.


 

Maar oorlogstrauma reist met je mee. Het zit niet altijd in de voorgrond. Maar op bepaalde momenten, zoals tijdens corona, wordt het wakker gemaakt. Avondklok, controle, onduidelijkheid van de overheid: voor sommigen was het lastig, voor mij voelde het soms beklemmend. Het raakte iets ouds in mij aan.

Wat mij tijdens de coronaperiode misschien nog het meest raakte, was de druk en dwang die ik voelde vanuit de overheid. De controle, het uitsluiten, het moeten volgen van regels zonder ruimte voor nuance. Ik werd daar oprecht boos van. Maar op een gegeven moment koos ik ervoor om mijn energie niet langer naar buiten te richten. In plaats van te schreeuwen over wat er anders moest, besloot ik naar binnen te keren. Om te helen. Om rust te vinden. Om verantwoordelijkheid te nemen voor wat ík kon veranderen.

 

En nu. Terwijl de spanningen tussen Iran en Israël oplopen, voel ik dat oude verdriet opnieuw. Niet als paniek, maar als een stille rimpeling van iets wat diep zit. Iets wat niet alleen in mij leeft, maar in zovelen met een achtergrond van conflict.

Wat ik gelukkig ook voel: ruimte. Rust. Door jaren van therapie, reflectie, en het lef om te kijken naar wat pijn deed. Ik ben dankbaar voor de mensen die me op die weg steunden — maar bovenal trots op mezelf, dat ik ben blijven lopen.
Ik kies geen partij in de geopolitiek. Mijn enige partij is die van het Iraanse volk. De mensen die tussen machten en belangen worden vermalen. Die al decennialang lijden — zonder podium, zonder bescherming.

 

Waarom ik dit deel met jou?

Omdat we vaak onderschatten wat onzichtbare wonden betekenen. Voor onszelf. Voor collega’s. Voor cliënten. Voor kinderen. Trauma is niet alleen iets van het verleden. Het leeft. En alleen als we het aankijken, kunnen we het verzachten.


Den Haag juni 2025




Magie van Schotland en mijn vorige leven 


Tijdens mijn reis door de magische landschappen van Schotland, vond ik een bijzondere steen aan de voet van Ben Nevis, verborgen op een droog gedeelte van een rivierbedding. Vanaf het eerste moment voelde ik een diepe connectie met dit stuk aarde. De steen had een unieke energie, alsof hij eeuwenlang de verhalen van de bergen en rivieren in zich had opgenomen en nu zijn reis met mij wilde voortzetten.

Toen ik later op het vliegveld aankwam, leek het alsof de steen niet verder met me mee zou kunnen gaan. De beveiliging hield me tegen en vertelde me dat ik de steen achter moest laten. Het moment voelde als een breuk in onze verbinding. Maar net toen ik het bijna opgaf, gebeurde er iets magisch.
Een invloedrijke vrouw op het vliegveld kwam op mijn pad. Haar energie voelde vertrouwd en warm, alsof het lot zelf haar had gestuurd. We wisselden geen lange woorden, maar er was een diepe onderlinge erkenning, een stille verbinding. Alsof de steen zelf ons had samengebracht.
Zij geloofde in de magische kracht van deze steen en sloot haar ogen. Het was alsof alle elementen van het universum zich samen hadden gevoegd om ervoor te zorgen dat deze steen zijn reis met mij kon voortzetten. In dat moment voelde ik hoe alles werkelijk met elkaar verbonden is. De steen, de vrouw, de bergen, en zelfs ikzelf—allemaal bezield, allemaal deel van een groter geheel.

Deze gebeurtenis bevestigde voor mij opnieuw de kracht van bezieling; overtuiging dat alles in de natuur leeft en met elkaar communiceert. De steen was niet zomaar een object; hij is een bezield wezen, een boodschapper van de oude energieën van Ben Nevis. De ontmoeting op het vliegveld voelde als een herinnering van het universum dat niets willekeurig is. Alles is verbonden, en elke stap op ons pad, hoe klein ook, wordt begeleid door krachten die we niet altijd begrijpen, maar die ons op subtiele wijze leiden.

Deze steen staat nu als krachtige symbool in mijn praktijk, een stille getuige en gids binnen mijn sjamanistische rituelen. De steen zal me begeleiden, zijn oude energieën uit Schotland doorgeven, en mij helpen de onzichtbare, bezielde verbinding met alles om ons heen nog dieper te ervaren en te eren.


Den Haag, oktober 2024